ناصر ارمنی

 ناصر ارمنی عنوان یکی از کتاب های «رضا امیر خانی»، یکی از نویسندگان محبوب معاصر(1352-تهران)، توسط انتشارات نیستان در سال 1378 به چاپ رسیده است. این مجموعه داستان، شامل مطالبی با عنوان های:                                                   

«زمزم، انگشتر، رتبه قبولی، یک پژوهش خشن، کوچولو، ناصر ارمنی، کمال، سه نفر ، خیابان، سال نو، گوش شنوا» است. این کتاب را به همه ی دوستان عزیز توصیه می کنم. متن زیربخشی از داستان«رتبه قبولی» است. 

                              (به ادامه مطلب مراجعه شود)

...

-کنکور یعنی چی؟

-آقا یعنی یک امتحان سخت. بین همه هست. همه ی سال آخری ها. باید رتبه مون خوب بشه تا قبول بشیم. باید زحمت کشید، سخته، خیلی باید زحمت کشید تا رتبه خوب بشه. خیلی سخته، از همه چیز امتحان می گیرن. باید توی همه چیز ها آدم قوی باشه تا رتبه اش خوب بشه. اگر رتبه مون خوب نشه قبول نمی شیم آقا.

آقا به دقت به حرف های کوروش گوش می کرد. حتی آنها را زیر لب تکرار می کرد: «یعنی یک امتحان سخت. بین همه هست. همه سال آخری ها. باید رتبه مون خوب بشه تا قبول بشیم. باید زحمت کشید، سخته. از همه چیز امتحان می گیرن... باید توی همه چیز ها آدم قوی باشه تا رتبه اش خوب بشه. اگر رتبه مون خوب نشه قبول نمی شیم آقا... آقا... یا سیدی...اگر رتبه مون خوب نشه قبول نمی شیم.» 

بعد آقا یکدفعه زد زیر گریه. علی هم انگار با سیم به آقا وصل شده باشد، شروع کرد به گریه کردن. آقا همین طور پشت سر هم می گفت:                                                                                                                              -باید رتبه مون خوب شه، ما آبرو داریم... اگر رتبه بد بشه، آبرو می ره... سخته... همه سال آخری ها هستن... بغضش را نیمه کاره خورد. به تک تک ما نگاه کرد. انگار می خواست رازی را به ما بگوید. بعد گفت:                                       

-ثلاث مائه و ثلاثه عشر... به فارسی می شود؟                                                                                          

البته همه ما در عربی اعدا را خوانده بودیم، اما علی زود تر از ما دو تا گفت:                                                        

-سیصد و سیزده. سیصد و سیزده آقا.                                                                                                      

-بله، احسنت، سیصد و سیزده، سیصد وسیزده صحیح است. ببینیدرفقا، آدم باید رتبه اش کمتر سیصد وسیزده شود، وگر نه آبرویش می رود. بین کل سال آخری ها، سخته ولی باید زحمت کشید... باید زحمت کشید... خیلی ها دارند زحمت می کشند... به این سادگی ها نیست...                                                                                                        

بغض کرده بود و فریاد می کشید. لحنش به دعوا می زد:                                                                              

ادم بمیرد بهتر است از اینکه رتبه اش بد شود... اگر قرار است رتبه بدتر از ثلاث مائه... بدتر از سیصد و سیزده شود. بهتر است آدم بمیرد خفت داره...                                                                                                                       

آقا از حال رفت. من وعلی دویدیم و زیر بغلش را گرفتیم. یکی از کسبه که ماجرا را دیده بود برای آقا آب قند آورد. توی آن سرما عرق کرده بود. دست های آقا بد جور می لرزید وقتی یک دفعه انگشتانش را باز کرد تسبیح سفیدش پاره شد. کوروش خم شده بود و دانه های تسبیح را جمع می کرد. بعد دانه ها را در جیب آقا ریخت. می گفت همان دفتر چه در جیب آقا بوده است.

...